Մի անգամ մի որսորդ անտառուտ սարերից մի եղնիկ նվեր բերեց իր ընկերոջ երեխաների համար:
Կամաց-կամաց եղնիկը սովորեց և մտերմացավ երեխաների հետ. նրանց հետ միասին վազվզում էր պարտեզում, նրանց հետ ճաշում էր, նրանց հետ քնում:
Եղնիկը թեև ընտելացել էր ընկերոջս տանն ու դռանը, բայց մեկ-մեկ թաքուն բարձրանում էր պատշգամբը և ուշագրավ, լռիկ նայում էր հեռու` անտառներով փաթաթված սարերին:
Մի քամոտ գիշեր եղնիկը հանկարծակի մի ոստումով ցատկեց լուսամուտի գոգը: Նա մի ակնթարթի մեջ թռավ լուսամուտից պարտեզը և ծածկվեց խավարների մեջ հայրենի անծայր անտառներում…:
